Nożem i widelcem

Wstęp teoretyczny

Profesor Arthur Cogdell wchodzi na scenę zdecydowanym krokiem i omiata audytorium oceniającym spojrzeniem. Choć jego wykład odbywa się w największej z dostępnych sal, zabrakło krzeseł, ludzie stoją pod ścianami, a niektórzy usiedli na podłodze w przejściach. Tłum zachowuje się raczej spokojnie i Amber uważa, że tym razem wykład odbędzie się bez komplikacji. To w końcu Europa, w dodatku silnie zlaicyzowane Czechy. Oczywiście, koledzy po fachu wdadzą się w dyskusję, jednak raczej nie zdobędą się na coś więcej niż zażartą wymianę argumentów. Nie ma co liczyć na wtargnięcie prowadzonej przez wściekłego duchownego barwnej gromadki z transparentami. Amber zastanawia się, czy taki obrót spraw jest Cogdellowi na rękę, czy może wręcz przeciwnie. Wydaje jej się, że rola apostoła kontrowersyjnych poglądów mile łechce jego ego.
– Szanowni państwo! – Głos prelegenta jest donośny, lecz spokojny. Szmery i szepty momentalnie milkną. – Jest mi niezmiernie miło, że przypadł mi zaszczyt wygłoszenia wykładu inauguracyjnego. Dziękuję za ten dowód uznania dla mojej pracy. – Profesor uśmiecha się szeroko, błyskając nienagannymi zębami. Młody, pewny siebie, świetnie ostrzyżony i elegancko ubrany wygląda bardziej na polityka czy biznesmena, niż naukowca. – Zdaję sobie sprawę, że moje hipotezy są szeroko kwestionowane i tym bardziej dziękuję organizatorom za odwagę.
Na ekranie za plecami profesora pojawia się slajd tytułowy. „Mechanizmy selekcji inteligencji człowiekowatych” brzmi niewinnie, jednak wszyscy wiedzą, na czym zamierza skoncentrować się Cogdell. Z kolejnego slajdu na słuchaczy spogląda poważne oblicze Darwina. 
– Teoria ewolucji dała nam odpowiedź, jak powstają nowe gatunki, jednak to był dopiero początek drogi. Od momentu, w którym uznaliśmy tezy Darwina na temat pochodzenia człowieka, wciąż zadajemy sobie pytanie, co napędziło rozwój naszego mózgu i, co za tym idzie, zdolności poznawczych. Dlaczego Homo sapiens stał się najinteligentniejszym gatunkiem na planecie. Czy aż taki poziom intelektu był konieczny? Przecież wykształcenie dużego i wysoce rozwiniętego mózgu oznacza bardzo wysoki koszt energetyczny oraz trudności przy porodach. A jednak jakiś czynnik, bądź czynniki selekcjonowały coraz większe, coraz sprawniejsze mózgi. Wszyscy to wiemy, jednak wciąż nie potrafimy jednoznacznie wskazać takiego czynnika.
Profesor robi pauzę, popija wodę z butelki. Jakby z zamyśleniu przeczesuje krótkie czarne włosy. Amber dostrzega w jego oczach wyzywający błysk. 
– Mieliśmy tyle hipotez. Pośród nich całkiem sporo dotyczyło zwyczajów żywieniowych. Niektórzy uważają, że naszą wspaniałą inteligencję zawdzięczamy jedzeniu ryb, inni, że orzechów – profesor pozwala sobie na kpiący uśmiech. – Wszyscy znamy teorię na temat znaczenia termicznej obróbki pożywienia. A przecież istnieje prostsze wyjaśnienie. Pozwolę sobie jednak na pewną dygresję. 
Na następnym slajdzie widnieje dosyć zabawnie wyglądający pająk z jedną parą oczu wyraźnie większą od pozostałych.
– Oto pająk z rodzaju Portia. Ostatnio stał się dość sławny, zagościł nawet na kartach kilku książek SF, a wszystko to z uwagi na inteligencję, imponującą, jak na stworzenie dysponujące tak prostym układem nerwowym. Potrafi zapamiętać teren, na którym znajduje się ofiara i opracować strategię ataku. Jest zdolny do uczenia się metodą prób i błędów. Można by długo opowiadać o jego możliwościach, ja jednak pozwolę sobie przejść do kwestii kluczowej. Otóż ofiarami przedstawicieli rodzaju Portia są inne pająki. – Cogdell uśmiecha się szerzej – Większość z was czytała, albo przynajmniej przeglądała moje publikacje, więc wiecie, do czego zmierzam – teatralnie zawiesza głos – Czas spojrzeć prawdzie w oczy i przyznać, że stawaliśmy się coraz sprytniejsi, ponieważ było to potrzebne, by z powodzeniem polować na ludzi. 
Kolejna ilustracja przedstawia schemat ewolucyjnej historii człowiekowatych. Cogdell wskazuje laserem linię Homo sapiens. 
– Może zostać tylko jeden – stwierdza, przesuwając wskaźnik w bok, na puste pole. Jeszcze kilka centymetrów niżej współistnieją ze sobą linie innych gatunków z rodzaju Homo. – W wielu mitologiach pojawiają się wzmianki o wojnie z innym ludem, najczęściej olbrzymami, w której zwycięstwo zapoczątkowało obecny porządek. Być może to ostatni ślad, jaki zachował się w zbiorowej pamięci. Ale porzucając spekulacje... 
Amber przestaje słuchać uważnie. Przeczytała wszystkie prace Cogdella, chodziła nawet do niego na kurs, a wykład o ludożercach słyszała już kilka razy z okazji innych konferencji. Skupia się na analizie mowy ciała, tonu głosu. Dochodzi do wniosku, że profesor jest coraz lepszy. Potem jednak znudzenie bierze górę i kobieta pozwala myślom odpłynąć w stronę znacznie przyjemniejszego tematu. Zastanawia się, jak Arthur Cogdell wyglądałby bez tej świetnie skrojonej popielatej marynarki i bladobłękitnej koszuli. Profesor opowiada o tym, jak zwiększona ilość neuronów miałaby stanowić dodatkową osłonę przed chorobami neurodegeneracyjnymi o podłożu prionowym. Tymczasem Amber pozbawia jego wyobrażoną kopię spodni. Gdy Cogdell rozwodzi się na temat uzębienia, układu pokarmowego i narzędzi, jego alter ego zajmuje się inną czynnością fizjologiczną kluczową dla przetrwania gatunku. Amber ma jedynie nadzieję, że udaje jej się utrzymać poważno-skupioną minę. Zresztą, wszyscy i tak patrzą na profesora.

Materiały i metody

Po wykładzie istotnie ma miejsce gorąca dyskusja. Amber wymyka się przed końcem, by odświeżyć się i poprawić makijaż. Teraz jej pora na łowy. 
Niestety, na przerwie kawowej Cogdella nie odstępują zwolennicy i przeciwnicy jego teorii, tak, że zupełnie nie ma jak zaczepić go i zacząć niezobowiązującą rozmowę. Okazja nadarza się dopiero późnym popołudniem, gdy profesor wychodzi w połowie cudzego wykładu. Amber podąża za nim. Wsiadają do tej samej windy. 
– Fallon potrafi być strasznie nudny – Kobieta obdarza rozmówcę wyćwiczonym łobuzerskim uśmiechem. – Choć jego wyniki są interesujące. 
Czuje na sobie oceniający wzrok Cogdella. W oczach mężczyzny pojawia się błysk rozpoznania, chwilę potem jednak przez jego twarz przemyka zwątpienie. Amber docenia jego pamięć do twarzy, a także to, że profesor rezygnuje z pytania „czy ja już pani gdzieś nie spotkałem?” Gdy zapisała się do niego na kurs, celowo ubierała się i czesała na typową szarą myszkę. Zrezygnowała nawet z makijażu. Chciała obserwować, pozostając niezauważona. Teraz natomiast wykorzystała zdobyte informacje, by przedzierzgnąć się w kobietę, która wzbudzi jego zainteresowanie. Wybrała piaskową garsonkę, pod którą założyła jedwabną bluzkę w kolorze czekolady. Do tego elegancka jasnobrązowa torebka i czółenka pod kolor kostiumu. Wiedziała, że nie gustował w blondynkach, stąd zdecydowała się na ciemnokasztanowe loki z miedzianym połyskiem. Dzisiaj upięła je w kok, pozostawiając jeden niesforny kosmyk. Makijaż dobrała staranny, acz nie nachalny, jedynym wyraźnym akcentem są usta podkreślone jasnoczerwoną szminką. Zadbała nawet o odpowiednie soczewki, nadające jej tęczówkom orzechowy kolor. 
– Jego ostatnie interesujące wyniki pochodzą sprzed pięciu lat – kwituje Cogdell, jednak ton jego wypowiedzi Amber ocenia jako raczej życzliwy. 
– Myślę, że nie powinniśmy go jeszcze skreślać. Zwłaszcza, że dostał fundusze i stworzył nową grupę. Są tam obiecujące nazwiska. 
Cogdell pozwala sobie na leciutkie parsknięcie. 
– Cóż, w takim razie zobaczymy. A pani czym się zajmuje?
– Robię doktorat w Dartmouth u profesor Janet Flynn. 
Profesor zachowuje uprzejmy wyraz twarzy, choć po drobnym drgnieniu ust Amber poznaje, że nie ma wysokiego mniemania na temat badań nad tożsamością płciową u plemion z Wielkich Równin. „Jednak powstrzymał się od komentarza, to dobrze” – myśli kobieta, wyciągając do niego rękę – Amber Byrne.
Ściskają sobie dłonie. 
– Arthur.
– Nie zamierzam udawać, że nie chciałam poznać cię osobiście. – Amber uśmiecha się ponownie, nieco przepraszająco. – Jesteś u nas żywą legendą. Choć po tym, co dziś zobaczyłam, sądzę, że musisz chyba czuć się osaczony. 
Wzrusza ramionami.
– Nie jest aż tak źle, jak się przywyknie – stwierdza nonszalancko – Lepsze to, niż gdyby mnie zignorowali. Choć przyznaję, niektórzy potrafią być strasznie namolni. 
– Mam nadzieję, że mnie do nich nie zaliczysz – odpowiada Amber, przechylając lekko głowę. 
Zanim profesor zdąży odpowiedzieć, winda zatrzymuje się na parterze. Cogdell przepuszcza towarzyszkę przodem. Wychodzą do holu centrum konferencyjnego. 
– To się okaże – odpowiada Arthur, uśmiechając się półgębkiem.
Amber robi nadąsaną minę. 
– Dobrze, dobrze. Już sobie idę. – zaczyna się odwracać – Choć właśnie miałam spytać, czy już kiedyś byłeś w Pradze, bo jeśli nie, to mogłabym pokazać ci kilka ciekawych miejsc, nie tak zawalonych przez turystów. 
– Zaczekaj.
Kobieta zatrzymuje się w pół ruchu. Unosi jedną brew.
– Myślę, że chciałbym empirycznie zweryfikować stopień twojej namolności oraz przydatności jako przewodniczki. 

Amber dochodzi do wniosku, że czekanie bywa straszliwie frustrujące. W trakcie dwóch i pół tygodnia zdołali jedynie raz umówić się na kolację i dwa razy pojechać zwiedzać pobliskie rezerwaty przyrody. Profesor ciągle narzeka na nawał zajęć i obowiązki towarzyskie – najwyraźniej usiłuje wyrobić sobie tutaj jak najwięcej znajomości. Amber pochwala jego pragmatyzm, jednak zżyma się w duchu na kolejne opóźnienia. Wreszcie Arthur dzwoni do niej z informacją, że ma cały wolny weekend. To brzmi obiecująco. Jadą do rezerwatu nad El Corte de Madera, który ma tę zaletę, że można zwiedzać go także konno. Cogdell jest rozluźniony i zadowolony – właśnie przyjęli mu kolejną pracę, a w lipcu jedzie do Anglii na zaproszenie telewizji BBC, chcą przeprowadzić z nim wywiad. 
– To jest jak rozchodzące się fale na wodzie – mówi z radością, kiedy odpoczywają na jednym z miejsc piknikowych, dość urokliwej polance z widokiem na strumień – Coraz więcej osób w środowisku przekonuje się do tematu. 
– Mnie jednak zastanawia jedno – odzywa się Amber – Dlaczego w pewnym momencie kanibalizm dla większości kultur stał się tabu, a tylko w nielicznych został zrytualizowany.
– Może po prostu staliśmy się wystarczająco inteligentni, by zapewnić sobie dużo łatwiej zdobywane pożywienie. Gdy już wytępiliśmy pozostałe gatunki naszych najbliższych krewnych... Może w pewnym momencie było nas zbyt mało i taka strategia szkodziła społecznościom realizującym ją. A w innych miejscach było wręcz przeciwnie, zaczęliśmy tworzyć duże wspólnoty. Nacisk został położony na współpracę, destabilizujące elementy musiały zostać odrzucone. Zaczęły wykształcać się złożone systemy moralne, wraz z nimi potępienie tego rodzaju praktyk. Późniejszy rozwój rolnictwa sprawił, że wzrosła dostępność pożywienia. Co nie znaczy, że proceder został całkiem zarzucony, bo nawet w dziewiętnastym wieku w Europie wśród chłopstwa zdarzały się przypadki kanibalizmu z głodu. Zresztą, przecież w wielu kulturach zachowały się pozostałości tych praktyk, historia Tantala to przecież wręcz zarejestrowany w micie moment przejścia, zmiany obyczaju. Dalej legendy hinduskie, nawet baśń o Jasiu i Małgosi. 
– Teraz też zdarzają się różne sprawy nagłaśniane przez media – zastanawia się Amber – włącznie z tym świrem, który sam chciał być zjedzony.
– To już jest patologia – parska Cogdell – No, ale dzięki temu sam wyłączył się z puli genowej i świetnie. Idiotów nie potrzebujemy. 
Kobieta marszczy brwi 
– Tu, na zachodnim wybrzeżu była podobna historia. Słyszałam o tym niedawno, choć sprawa jest sprzed ładnych paru lat. Do dziś pozostaje niewyjaśniona. Niedaleko Berkeley znaleziono zwłoki dziewczyny, której wycięto część mięśni. – wzdryga się, potem spogląda na profesora – Czy ty wtedy nie robiłeś tam doktoratu? 
Cogdell poważnieje. 
– Pamiętam, to była głośna sprawa. Nikomu przedtem o tym nie wspominałem, ale powiem ci, że to właśnie ona była początkiem wszystkiego. 
Amber śmieje się. 
– Zapamiętam to sobie, na wypadek, gdyby ktoś chciał przeprowadzić ze mną wywiad, gdy już będą pisać twoją biografię. 
– Wolałbym, żeby moje badania nie zaczęły być postrzegane jako wynik fascynacji morderstwem. Nie uważasz, że to byłoby zbyt ograne? 
– „Przełomowa teoria profesora Arthura Cogdella zainspirowana działaniami Kanibala z Berkeley”. Bardzo medialne. Choć fakt, niepoważne. – zmienia pozycję, mimochodem stwierdzając, że lekko spocona koszulka opina się na jej biuście jak należy. 
– Lubię patrzeć, jak usiłujesz mną manipulować – odzywa się nagle Cogdell. 
Amber wypuszcza spomiędzy palców kosmyk włosów, wspiera ręce na stole z bali.
– Wszyscy manipulujemy sobą wzajemnie – wzdycha – Oczywiście, korzystniej jest, kiedy mężczyzna nie zdaje sobie sprawy. – spogląda Arthurowi w oczy – Czy jednak nie powinno ci to schlebiać? Albo, czy cel, ku któremu ta manipulacja zmierza, ci nie odpowiada? – odchyla się na ławie – Lubisz kontrolować sytuację, prawda? 
– Tak, nie i tak – odpowiada profesor – Skoro jednak wyjaśniliśmy sobie już te sprawy, może moglibyśmy pominąć resztę podchodów i przejść do sedna. 
Kobieta uśmiecha się szeroko 
– Czekałam na tę propozycję. 

Wyniki

Profesor wyraźnie bawi się, wybrzydzając na kolejne motele. Amber udaje, że jej to nie rusza. Wreszcie znajdują niewielki, ale elegancki hotelik. Cogdell płaci za nocleg gotówką. Teraz przyszła jej kolej na drobną złośliwość – oznajmia, że najpierw musi się wykąpać. Wchodząc do łazienki, nie zamyka drzwi od wewnątrz. Ku jej rozczarowaniu profesor nie korzysta z okazji. Natyka się na niego po wyjściu. 
– Teraz moja kolej na kąpiel – mówi Arthur z bezczelnym uśmiechem.
– A może ja lubię spoconych mężczyzn – protestuje Amber. Przytula go gwałtownie i z satysfakcją wyczuwa jego wzwód. 
– Sam wspominałeś o przechodzeniu do sedna – szepce mu do ucha, a on w tym czasie ściąga z niej ręcznik. 
Cogdell jest staranny i skrupulatny. Nie zaniedbuje potrzeb partnerki. Nie zapomina o zabezpieczeniu. Gdy w nią wchodzi, Amber jęczy odpowiednio entuzjastycznie. 
– Nie tak chciałbyś to ze mną robić, prawda – odzywa się kobieta dużo później. 
Zdążyła już zapaść noc, a że nie zapalili świateł, nie dostrzega wyraźnie jego twarzy, choć leżą obok siebie. Ręka Cogdella nieruchomieje na jej plecach. 
– Nie – odpowiada. 
Amber unosi głowę. Całuje go w usta, a potem nurkuje pod kołdrą. 
– Teraz – odzywa się po dłuższej chwili – Możesz mi pokazać, na co naprawdę masz ochotę.

We wrześniu Amber dochodzi do wniosku, że nadszedł czas na kolejny ruch. Być może zbliża się rozstrzygający moment. Odkładała ten telefon przez kilka dni, ale wie, że zwlekanie nic nie da. Głos Arthura w słuchawce jest nieco zaskoczony. Od czasu ich romansu wymienili jedynie kilka maili. 
– Słuchaj, wiem, że to nie jest rozmowa na telefon – zaczyna Amber – Ale doszłam do wniosku, że z kilku względów tak może być lepiej.
– Coś się stało?
–Jestem w ciąży.
Po drugiej stronie słuchawki na dłuższą chwilę zapada głucha cisza. Amber liczy uderzenia własnego serca. 
– Mówiłaś... mówiłaś, że bierzesz tabletki? 
„Kłamałam” – myśli Amber.
– Jesteś tego pewna? 
– Tak.
– Słuchaj, nie chcę, żebyś sobie pomyślał, że chcę cię wykorzystać dla własnej kariery. Mam pieniądze, dam sobie radę... Poza tym, jeszcze nie mówiłam rodzicom, ale myślę, że mi pomogą. Po prostu uznałam, że powinieneś wiedzieć. Nie mówię tego w cztery oczy bo sądzę, że należy ci się czas na przemyślenie sprawy. Zastanów się i daj mi znać, co postanowisz. – Zanim Cogdell zdąży cokolwiek odpowiedzieć, Amber się rozłącza. 

Dyskusja

W głębi duszy bardzo by chciała, żeby to skończyło się dobrze. Przecież go wybrała, uwierzyła w niego. Będzie matką jego dziecka. Powinien przecież zadbać – jeśli nawet nie o nią, to przynajmniej o swój materiał genetyczny. Rozsądek podpowiada jej jednak daleko posuniętą ostrożność. Amber musi się przygotować na każdą okoliczność. Wszelkie materiały i dowody opracowuje i umieszcza na jednym z wielu serwerów firmy ojca. Jeśli nie zaloguje się w odpowiednim czasie, dane zostaną rozesłane do kilkunastu gazet. Znajomych i kolegów z uczelni informuje, że najbliższe tygodnie zamierza spędzić w domu, pisząc publikację.

Cogdell puka do drzwi jej mieszkania w sobotę rano. Wydaje się zakłopotany. W dłoniach, na które założył skórzane rękawiczki, mnie niewielki bukiet róż. 
– Przepraszam, że nie oddzwoniłem od razu – mówi – Poczułem się zagubiony. Nie spodziewałem się...
Amber nadaje swojej twarzy pobłażliwie-wyrozumiały wyraz. 
– Nie byłem na to przygotowany – kontynuuje mężczyzna - ale pomyślałem sobie... Słuchaj, nie wyskoczyłabyś ze mną na weekend? Mam chatkę w Maine, w lesie niedaleko oceanu. 
– Chatkę? – kobieta udaje, że się namyśla. – No nie wiem... Wolałabym raczej jakieś bardziej przytulne miejsce. Jakiś miły hotelik, jak ten w którym po raz pierwszy się kochaliśmy. Znam dobry kurort narciarski, moglibyśmy pojeździć, wyskoczyć się zabawić, pokręcić między ludźmi. 
Teraz to Arthur wydaje się nieprzekonany. Amber zauważa, jak mężczyzna mimowolnie ściska przyniesione kwiaty. Profesor przywołuje na usta swój najbardziej przekonujący uśmiech, zwykle zarezerwowany dla komisji przyznających fundusze. 
– Wiem, że to ci się może wydać nieodpowiednie. Ale uwierz mi, jest tam przytulnie. A poza tym potrzebujemy czasu tylko we dwoje, by przemyśleć i omówić tę sprawę. 
Kobieta czuje, jak coś w niej kurczy się z żalu. Więc jednak, policzył ją w poczet tych wszystkich, poprzednich... Choć przecież sama nie dała mu powodu, by myślał inaczej. Udawała głupszą. Godziła się na ten układ, skrywany romansik, znajomość bez zobowiązań. Czy zdoła jeszcze mu cokolwiek wyjaśnić? Czy powinna to robić – kusić pieniędzmi ojca, znajomościami, możliwościami? Czy zasłużył na szansę? I wreszcie – czy wolno jej się narażać, zwłaszcza teraz, gdy chodzi nie tylko o jej życie?
– W porządku, daj mi się spakować. Chcesz kawy?
– Nie, dziękuję. Jeśli wyjedziemy szybko, zdążymy na zachód słońca nad oceanem. – profesor uśmiecha się, jakby niepewnie.
Amber odwzajemnia uśmiech. 

Spakowanie zajmuje jej niewiele czasu. Wydaje ostatnie dyspozycje i uruchamia program na smartfonie, który o kreślonych odstępach czasu wyśle do rodziców SMSy na temat tego, jak bardzo nudzi ją siedzenie nad publikacją. Zostawia urządzenie w szufladzie biurka. Laptop także pozostaje włączony. Zainstalowany w nim bot połączy się dziś i jutro z siecią, wyszuka na Google Scholar i ściągnie kilkadziesiąt artykułów wedle zadanych słów kluczowych. Cogdella zastaje w kuchni, przysiadł na krześle, ale nawet nie ściągnął kurtki. 
– Mam nadzieję, że skoro tym razem to ty mnie zapraszasz, zaplanowałeś coś wyjątkowego. 
– Podjąłem pewne kroki. – znów ten jego charakterystyczny półuśmiech. 
Czy wie, jak bardzo zawsze nim ją rozbrajał? 
– Nie za dużo tych bagaży, jak na jeden wypad za miasto? – kontynuuje Arthur tym samym lekko ironicznym tonem.
– Chyba nie sądzisz, że gdziekolwiek ruszę się bez lokówki i żelazka? Poza tym obiecałam sobie przeczytać w ten weekend trochę prac. Piszę artykuł, ale na razie kiepsko mi idzie. 

Na miejsce docierają po południu. Chata wygląda tak, jak Amber zapamiętała ją z ubiegłego roku. Rzeczywiście jest tu bardzo pięknie. Udawanie zapału i radości przychodzi jej niełatwo, z drugiej strony nie wprowadza to fałszu. W końcu nie powiedział jej, co postanowił w sprawie dziecka, jej zaniepokojenie jest więc uzasadnione. Rozpakowują zakupy, które profesor przezornie zrobił, zanim jeszcze wyruszyli w drogę. Amber zabiera się za przygotowanie kolacji. W turystycznej lodówce znajduje słoiki z peklowanym mięsem. Pyta Cogdella, jaką potrawę ma z niego przyrządzić, on jednak nie jest zachwycony. Tłumaczy, że mięso jest już pewnie nieświeże, miał je dawno wyrzucić, ale zapomniał. 
– Och, Arthur, Arthur, co by na to powiedzieli nasi jaskiniowi przodkowie, którzy dzielili się ze swoimi kobietami upolowaną zwierzyną – rzuca Amber lekkim tonem, choć lekko jej wcale nie jest, zwłaszcza, gdy widzi, jak słysząc te słowa Cogdell mruży oczy. 
– Przecież okazuję w ten sposób troskę – odpowiada profesor obronnym tonem.
Kobieta wzdycha teatralnie. 
– Nie, to nie. W takim razie będzie kurczak. A jutro pojedziemy do jakiejś porządnej knajpki.

Po kolacji on w ramach odwdzięczania się zamyka się w malutkiej kuchni obiecując jej niespodziankę. Po dłuższej chwili przynosi wielowarstwowego drinka. 
– Jestem w ciąży – przypomina mu Amber z lekkim wyrzutem. 
Gdy nalewa sobie wody mineralnej z butelki, Cogdell z urażoną miną wylewa alkohol do zlewu. 
– Naprawdę chcesz urodzić to dziecko.
– Tak. 
– A twój doktorat?
– Może poczekać. Zresztą, sam przecież wiesz, że jestem teraz w optymalnym wieku na to, by zostać matką. – kobieta bierze głęboki oddech – Wiem, że nie planowałeś czegoś takiego. Ale pomyśl. To będzie też twoje dziecko. 
Profesor kręci głową.
– Naprawdę mnie zaskoczyłaś. 

Amber wychodzi przed domek i siada przy stojącym tam stoliku. Kilkaset metrów przed nimi teren opada ku oceanowi. Najbliższe drzewa wycięto, by nie zasłaniały widoku. Kobieta słyszy, że Cogdell stanął za jej plecami. 
– Pamiętasz nasz pierwszy wspólny wieczór? – odzywa się Amber – Było nam dobrze razem. Nie pomyślałeś nigdy, jakby to było założyć rodzinę? Moglibyśmy tu przyjeżdżać we trójkę.
Mężczyzna stawia obok niej szklankę z wodą. Sam zdecydował się na whiskey z colą i lodem. Siada obok niej. 
– Do tej pory całe swoje życie poświęcałem pracy. 
„Nie całe”, myśli Amber. Na dłuższą chwilę zapada krępujące milczenie. 
– Czy nie rozumiesz, że czuję się osaczony?
– Nie będę cię zmuszać do tego, byś uznał to dziecko – mówi kobieta cicho – To chciałeś usłyszeć?
– Sam nie wiem, co chciałbym usłyszeć – odpowiada Arthur, pociągając łyk. 
– Kochaj się ze mną – Amber nakrywa wolną dłoń profesora swoją – Nawet, gdybyśmy mieli jutro zdecydować, że się rozstajemy. Niech choć przez chwilę będzie tak, jak przedtem. 
Cogdell uśmiecha się blado. 

Rzeczywiście postarał się, żeby było tak, jak przedtem. Gdy po wszystkim Arthur ucina sobie drzemkę, Amber wymyka się na zewnątrz, gdzie na stoliku wciąż stoi jej nietknięta szklanka z mineralną. Przez chwilę kobieta trzyma ją w dłoni. Pomysł jest prosty i elegancki. Istnieje spora szansa, że pozwoli wyjaśnić sprawę. Tylko czemu jest niemal pewna, że nie spodoba jej się odpowiedź, jaką uzyska? Kobieta wraca do środka, rozlewa „swoją” wodę do dwóch czystych naczyń, dodaje alkoholu, syropu malinowego, tabasco. Płucze swoją szklankę i uzupełnia ją wodą z własnego podręcznego bagażu. Wraca i lekko trąca śpiącego łokciem. Gdy profesor się budzi, kochanka wręcza mu drinka.
– Twoje zdrowie. 

– Nie przeraża cię to czasem? – odzywa się Amber jakiś czas później. 
Leżą teraz przytuleni, obok łóżka pali się niewielka lampka.
– Co? – pyta Cogdell lekko bełkotliwie. Wypił już oba drinki i język zaczął mu się plątać. 
– Twoja teoria. 
– A co to zmienia? – odpowiada on – Zresztą, wtedy nasza skłonność do przemocy zyskuje praktyczne uzasadnienie.
– A inaczej – Amber unosi się na łokciu, by popatrzeć mu w twarz – Nie kusi? 
– Co masz na myśli?
– Nigdy nie chciałeś spróbować?
Czuje, jak jego mięśnie napinają się lekko. 
– Niby dlaczego miałbym coś takiego robić? Jestem profesorem uniwersytetu, a nie jakimś barbarzyńcą. 
– Dla poczucia władzy – odpowiada ona. – Że to ty jesteś tym lepszym. 
Cogdell patrzy na nią z niepokojem. Potem jednak rozluźnia się. 
– Istnieje mnóstwo sposobów, żeby pokazać, że jest się od kogoś lepszym – mówi sennym głosem. 
– Jak zwykle masz rację – odpowiada Amber. 

Podziękowania, źródła finansowania i oświadczenie dotyczące konfliktu interesów

Beatrycze Nowicka
Kraków, 8-10 IX 2017, 4 II 2018
Pierwotnie opublikowane w „Nowej Fantastyce” (5/2019)