Robert M. Wegner, wyd. Powergraph

Drugi zbiór opowiadań z Meekhanu

Beatrycze Nowicka: 7,5/10

„Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Wschód-Zachód” zabierają czytelnika w kolejną podróż przez czas i przestrzeń świata stworzonego przez Roberta M. Wegnera. Drugi tom opowiadań może nie zaskakuje, ale na pewno nie rozczarowuje. Warto było czekać.

Robert M. Wegner musiał kiedyś zaczynać swoją przygodę z piórem. Niezależnie od tego, jak dawno to było, i o czym mówiły jego pierwsze teksty, autor najwyraźniej schował je głęboko w szufladzie. Światło dzienne ujrzały dopiero dopracowane i dojrzałe utwory, zaskakujące precyzją stylu, potoczystością narracji oraz rozmachem kreacji. Pierwszy, debiutancki tom „Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Północ-Południe” spotkał się z zasłużonym, dobrym przyjęciem. Tomem drugim Wegner potwierdza swoją klasę.

Tak samo jak „Północ-Południe”, nowe „Opowieści…” zawierają osiem opowiadań podzielonych na dwie części: akcja czterech dzieje się na wschodniej granicy imperium, zaś czterech kolejnych – w położonym nieco na zachód od Meekhanu portowym mieście Ponkee-Laa. Daje to okazję do poznania nowych miejsc i nowych bohaterów. W „Północy-Południu” w części pierwszej śledziliśmy losy oddziału Górskiej Straży dowodzonej przez porucznika Kennetha, zaś drugą poświęcono Yatechowi, wojownikowi z południa. Podobnie jest i tym razem: we „wschodnich” opowiadaniach pojawia się kolejny oddział wojska, zaś w „zachodnich” mamy do czynienia z samotnym bohaterem, przypadkiem wplątanym w sprawy nieśmiertelnych.

Trzeba jednak powiedzieć, że Wegner zadbał o to, by nowe opowiadania odróżniały się od poprzednich. Czaardan – oddział lekkiej jazdy generała Laskolnyka – zorganizowano w inny sposób, zaś jego taktyka jest dostosowana do lokalnych warunków – czyli rozległych stepów. Warto odnotować, że tym razem walczą także kobiety. Dla odmiany na plan pierwszy wysunięty został nie dowódca, ale jedna z jego podwładnych – Kalilean. Znalazło się miejsce również dla kilku innych członków oddziału, których sylwetki zostały nakreślone nieco dokładniej. W przeciwieństwie do żołnierzy z Górskiej Straży, niektórzy członkowie czaardanu władają nadprzyrodzonymi mocami. Poza tym, ludzie Laskolnyka są tak samo waleczni, świetnie wyszkoleni i niepokonani, jak podwładni Kennetha.

Bohater drugiej części, młody złodziej Altsin, różni się od Yatecha jeszcze bardziej, niż bohaterowie „Północy” i „Wschodu” od siebie. Dziecko ulicy, człowiek bez korzeni, lecz nie bez honoru. Większość przygód Altsina związana jest w ten czy inny sposób z jego fachem: złodziej odkrywa sekret lokalnych kapłanów, zostaje wplątany w intrygi arystokracji, a także uczestniczy w walkach o władzę nad zrzeszającą złodziei i skrytobójców Ligą Czapki.

W „Północy-Południu” większość opowiadań stanowiło odrębne całości, choć w niektórych pojawiały się zręby większej konstrukcji fabularnej, zaś dwa ostatnie mogłyby równie dobrze być pierwszymi rozdziałami powieści. W przypadku „Wschodu-Zachodu” wrażenie, że oto budowany jest fundament czegoś znacznie większego jest jeszcze wyraźniejsze, i także dwa teksty (z tym że po jednym na koniec każdej części) zostały napisane głównie po to, by pomieścić retrospekcje, przybliżające bohaterów, czy odsłaniające zagadki z przeszłości. Drugi tom pozostawia czytelnika z uczuciem oczekiwania na ciąg dalszy, większym nawet, niż w przypadku debiutanckiej książki.

Jestem pełna podziwu dla pracy koncepcyjnej, która stoi za „Opowieściami…”. Sypane jak z rękawa imiona, nazwiska, nazwy miejsc. Fragmenty historii, wzmianki dotyczące polityki, administracji, organizacji armii. Rozmaite kultury. Ich tradycje. Mity i wierzenia. To wszystko nie sprawia wrażenia oderwanych elementów, do których w miarę potrzeby na bieżąco dokładane są kolejne, ale raczej precyzyjnie wybranych fragmentów starannie obmyślanej całości.

Styl Wegnera również budzi uznanie – „Opowieści…” czyta się szybko i gładko, co paradoksalnie pozwala się domyślać ogromu pracy, który za nimi stoi. Autor potrafi dobrze przedstawić wszystko, co sobie zamierzył: od walk, pojedynków i pogoni, przez wspomnienia, wizje aż do scen dramatycznych i okrutnych. Dialogi są potoczyste, opisy – cóż, jest ich niewiele, ale zazwyczaj kilka trafnych zdań wystarcza: „horyzont połykał okrwawiony krążek słońca, głęboka purpura barwiła wieczorne niebo”, „dopiero gdy ktoś spojrzał jej w oczy, ciemnoszare, spokojne i pewne jak ocean o świcie, wiedział, z kim ma do czynienia”. Bohaterowie zapadają w pamięć. Można tylko pozazdrościć warsztatu.

Wśród opowiadań tomu drugiego nie było takich, które zrobiły na mnie wrażenie tak duże, jak „Szkarłat na płaszczu” i „Gdybym miała brata”, lecz i tak dawno już lektura żadnej książki nie wzbudziła we mnie tak intensywnych uczuć. Mam nadzieję, że to dopiero początek, zrąb pełnej rozmachu, wielowątkowej historii, która godnie stanie w szranki z najsłynniejszymi wielotomowymi cyklami. Czego autorowi szczerze życzę, czekając na kolejne jego książki.