David Gemmell, wyd. Zysk i S-ka

Pierwszy tom cyklu „Rigante”

Beatrycze Nowicka: 7/10

David Gemmell sięga w swoich powieściach po sprawdzone rozwiązania, jednak potrafi tchnąć w nie „to coś”, co sprawia, że jego książki nie pozostawiają czytelnika obojętnym.

„Miecz w burzy” jest pierwszym tomem czterotomowego cyklu „Rigante”, opowiadającego o losach króla Connavara i jego ludu, quasi-celtyckiego plemienia, zagrożonego przez odpowiednik Imperium Rzymskiego. Powieść skupia się przede wszystkim na dzieciństwie i młodości protagonisty oraz zarysowaniu przyszłego konfliktu.

Podoba mi się wprawa, z jaką Gemmell kreuje i prowadzi wiele postaci jednocześnie. „Miecz w burzy” to nie tyle historia samego Connavara, gdzieś w niewielkiej wiosce dorastającego do wielkich czynów, co opowieść o całej społeczności. Przyjaciele i rodzina przyszłego króla są tak samo ważni jak on sam. Właśnie – rodzina, gdyż w odróżnieniu od wielu bohaterów książek fantasy Connavar nie jest sierotą. To nie znaczy, że jego dzieciństwo jest pozbawione trosk. Chłopak cierpi z powodu szykan spotykających go z powodu tchórzostwa, jakie jego ojciec okazał podczas bitwy, później zaś bardzo przeżywa konflikt pomiędzy swoją matką a kochanym ojczymem, od pewnego momentu nie układają się też jego stosunki z młodszym bratem. Przyszły król zdobywa sobie przyjaciół i zyskuje wrogów, z rozmaitym skutkiem angażuje się także w związki z kobietami. Gemmell stworzył całą gromadę przekonujących postaci, połączonych wiarygodnie przedstawionymi relacjami.

Oczywiście nie oznacza to, że „Miecz w burzy” to powieść obyczajowa – nie zabraknie polowań, potyczek, dalekiej wyprawy oraz kilku bitew. Młody Connavar wyrasta na biegłego wojownika, cieszącego się szczególnymi względami magicznych istot – Seidhów. Dzięki odwadze zyskuje sławę, a dzięki charyzmie wpływy. Ma jednak swoje słabości: jedną jest pewna kobieta, a drugą, znacznie poważniejszą, skłonność do wywierania krwawej zemsty nie tylko na tych, którzy faktycznie zawinili. To człowiek stworzony do wielkości, ale też obarczony skazą, która być może doprowadzi do jego upadku. Gemmell rozgrywa wątek króla-wojownika-bohatera klasycznie, lecz nie uważam tego za wadę. W takich przypadkach bardzo wiele zależy od wykonania.

Zaletą „Miecza w burzy” są wątki związane z celtyckimi wierzeniami (aż chciałoby się więcej). Przyjemnym smaczkiem była także wzmianka Morrigu na temat światów równoległych. Za drobną wadę uważam anachronizmy – wioskowa wiedźma radząca ojczymowi Connavara uważać na ciśnienie krwi, druid rozprawiający o ustanawianiu precedensu, czy deklaracje o walce za własną kulturę nieszczególnie pasują do realiów świata. Czasami tego rodzaju kwestie psują odbiór, jednak w przypadku Gemmella wolę patrzeć na nie przez palce.

–

Cykl liczy sobie cztery tomy, w Polsce do tej pory wydano dwa. Na razie nie sięgnęłam po „Nocnego sokoła”, choć być może kiedyś to uczynię.