Beatrycze Nowicka Opowiadania

Antologia X (minirecenzja, E)

Darmowa antologia cyfrowa polskich autorów, Creatio Fantastica

Beatrycze Nowicka: 4,5/10

Wydana wyłącznie w formacie cyfrowym i dostępna bezpłatnie antologia „X” zawiera teksty wyłonione w konkursie zorganizowanym przez Creatio Fantastica w roku, w którym magazyn obchodził dziesiątą rocznicę powstania – stąd tytuł i liczba dziesięć jako motyw przewodni. Zbiorek mieści dwadzieścia cztery niedługie opowiadania napisane w rozmaitych fantastycznych podkonwencjach – SF, horroru, urban fantasy, klasycznej fantasy, cyberpunka, czy opowieści niesamowitych. Ta różnorodność stanowi zaletę, choć zdarzały się powtarzalne motywy – dziesięciu żyć, a także mężczyzn wykorzystujących kobiety do rodzenia dzieci.

Wadą antologii jest niestety niski poziom części zaprezentowanych tekstów. A zapowiadało się całkiem nieźle – „Dobry nosiciel” został napisany przyzwoitym stylem, choć już sam pomysł, na którym go oparto, nie został dopracowany. Drugie w kolejności „Dlaczego spadamy” budziło nostalgiczne skojarzenia z „Verticalem” Rafała Kosika, szkoda, że zabrakło wyrazistego zakończenia. Następne kilka utworów było co najmniej przyzwoite, zarówno pod względem stylu, jak i koncepcji, na których zostały oparte – „Blaszaków pamięci żałobny jazgot”, „Piekło”, „X”, „Liczba początku i końca”, „Dziesięć śmierci Gonzalesa”.

Potem, niestety, obniżono nieco loty, choć zabawnie prezentuje się „Zemsta Patroklesa”, a „Dziesięć białych kamieni” i „Bestia ponowoczesna” mają swój klimat. Później, ku memu głębokiemu rozczarowaniu, poziom runął na łeb na szyję. Z pozostałych utworów ciepłe słowa mogę rzec jedynie na temat opowiadań pt. „Dziesięć sekund” i „Nie żałuj”. Słabe okazały się zwłaszcza teksty: „Dziesiąty demon”, „Dziesiąte życie”, „Dziesiąty zabytek”, „Głos światów albo kołysanka satelitów”, czy ckliwo-infantylny „Jeden z dziesięciu.”

Za wyjątkowo marne uważam dwa teksty „Klamka zapadła” (czytałam go z nadzieją, że pod koniec okaże się parodią, tak się jednak nie stało) oraz „Sami sobie” – wyglądają jak wzięte ze stron, gdzie szczególnie niewydarzone opowiadania prezentowane są wraz z szyderczymi komentarzami. „Klamka…” wygląda jak rasowy przykład tego, jak nie pisać fantasy oraz jak nie pisać dialogów (polecam zwłaszcza strony 204-206), natomiast „Sami sobie” mogłoby posłużyć jako antywzór SF (a już w szczególności tego, jak nie należy opisywać załogi statku kosmicznego (strona 235). Myślę jednak, że przez wzgląd na autorów, którzy wypadli lepiej, można się zbiorkiem zainteresować i choćby do niego zajrzeć.