Marcin Jamiołkowski, wyd. Genius Creations

Pierwszy tom cyklu o Herbercie Kruku

Beatrycze Nowicka: 5/10

Ostatnimi laty polscy autorzy coraz chętniej sięgają po podkonwencję urban fantasy. Należy do nich także Marcin Jamiołkowski, który zyskał popularność cyklem o magu Herbercie Kruku. „Okup krwi” to pierwszy tom, a zarazem powieściowy debiut tego autora. Zacznijmy od pozytywów – na pochwałę zasługuje wartka akcja, przyzwoity styl pozbawiony typowych dla debiutantów potknięć i przyjemne osadzenie w „naszej” rzeczywistości. To ostatnie najłatwiej wyjaśnić na przykładzie odwrotnym – otóż są książki urban fantasy, w których szczegółów dotyczących miejsc jest tak niewiele, że akcja równie dobrze mogłaby toczyć się gdziekolwiek indziej. Jamiołkowski często używa nazw własnych, zadbał też o to, by wprowadzić jakiś koloryt lokalny, co poczytuję za zaletę.

Wielu recenzentów chwaliło też koncepcję magii. To prawda, że autor miał kilka dobrych pomysłów. Ja jednak jestem po lekturze cyklu o londyńskim czarnoksiężniku Matthew Swifcie (swoją drogą, też „ptasie” nazwisko) i to, co tam zrobiła Kate Griffin zmieniło mój sposób postrzegania urban fantasy, a zwłaszcza miejskiej magii. Ktoś mógłby powiedzieć, że nie jest to cykl pozbawiony wad – duża ilość naprawdę długich opisów sprawia, że w przeciwieństwie do „Okupu krwi” książki Griffin czyta się wolno – niemniej dla mnie seria angielskiej pisarki stała się punktem odniesienia. I, niestety, w porównaniu do magii czynionej przez Swifta, zaklęcia naszego rodzimego Kruka jawią się jedynie jako blady cień.

Nie porwali mnie stworzeni przez Jamiołkowskiego bohaterowie. Główny, będący zarazem narratorem, został przedstawiony dokładniej, pozostali są dość mocno sztampowi. Intryga jest miejscami, nomen omen (Herbert na co dzień zajmuje się krawiectwem), grubymi nićmi szyta, a pani detektyw wydała mi się postacią jak z filmu na kasecie VHS, a nie z „naszej” polskiej rzeczywistości. Autor zdecydował się na wrzucenie czytelnika w wir wydarzeń, co oznacza także brak dokładniejszej ekspozycji. Niektóre kwestie wyjaśnione zostały w formie retrospekcji, co nie było do końca udanym rozwiązaniem – chodzi mi o osadzenie chronologicznych przeskoków, a także to, że kilkustronicowe wtręty z przeszłości bohatera nie okazały się wystarczające, by przejąć się jego relacjami z krewnymi i znajomymi. W efekcie, gdy pod koniec książki trup ściele się gęściej, niż by się czytelnik spodziewał na podstawie lekkiej, nieco humorystycznej, przygodowej konwencji, śmierć postaci dalszych planów nie budzi głębszych uczuć.

Podsumowując – „Okup krwi” to lektura lekka i przyjemna, która jednak nie zagości w mojej pamięci na dłużej. Stąd ocena.

–

Do tej pory ukazały się cztery tomy cyklu, który zresztą zyskał wiernych fanów. Mnie jednak nie porwało, więc i po kolejne części nie sięgnęłam.